Χωρίς ''αποκλεισμούς'' και ''παρωπίδες''.

Του Μένιου Αποστολίδη

 

Προσπαθούμε να συνδυάσουμε πλήθος διαφορετικών θεάσεων, περί του ''τι μέλλει γενέσθαι'', όσον αφορά τις ''διαστάσεις'' των συνεπειών της πανδημίας και πως θα μπορούσαμε να τις αντιμετωπίσουμε.

Έχουμε ξενοδοχείο, ενοικιαζόμενο δωμάτιο, ταβέρνα;

''Φοράμε'' την στολή του επιχειρηματία και -όπως φαίνεται λογικό για τους περισσότερους απο εμάς- ''ξεχνάμε στην ντουλάπα'' την στολή του απλού πολίτη, που ''φοράμε'' όταν π.χ. παίρνουμε το λεωφορείο ή οδηγούμε το αυτοκίνητό μας, ή όταν ψωνίζουμε στο super market ή πηγαίνουμε στο Κέντρο Υγείας.

Είμαστε ιδιωτικοί ή δημόσιοι υπάλληλοι, αγρότες, οικοδόμοι ή καλλιτέχνες;

''Φοράμε'' την στολή του ''απλού πολίτη'' και πιεζόμαστε ή δεν μπορούμε να δεχτούμε, τον ρόλο που παίζουν για την κοινωνία μας αυτοί που ''φορούν'' την στολή του επιχειρηματία.

Διαβάζοντας κάποιος αυτές τις γραμμές σκέφτεται: ''Μα γιατί το λες αυτό, δεν μπορούμε να ''φοράμε'' και τις δύο ''στολές'' ; Μάλλον υπερβάλλεις.''

Κι όμως. Παρ' όλο που η ανθρώπινη φύση έχει την δυνατότητα εναλλακτικής θέασης του ίδιου αντικειμένου, οι άνθρωποι στην πλειοψηφία μας δεν δείχνουμε να το κατορθώνουμε συχνά.

Μάλλον σπάνια, θα έλεγα.

Αποτέλεσμα. Αντιπαλότητες, πόλεμοι, ανεπανόρθωτες καταστροφές, οπισθοδρόμηση,

Αντίθετα, όποτε το κατορθώσαμε λύσαμε προβλήματα με το χαμηλότερο κόστος και κατορθώσαμε να χτίσουμε μέλλον, ακόμη και πάνω σε ερείπια.

Τι στάση θα επιλέξουμε τώρα ;

Σ' αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντήσουμε. Άμεσα. Τώρα.

Ο καθένας μας μόνος του, αλλά και όλοι μαζί.

Χωρίς ''αποκλεισμούς'' και ''παρωπίδες''.

Τι μας είναι απαραίτητο;

Στρογγυλό τραπέζι. Να καθίσουμε γύρω- γύρω και να το συζητήσουμε.

Που να το βρούμε αυτό;

''Παρακαλώ απαντήσατε''

(όπως έγραφαν κάποτε στις ''γαμήλιες προσκλήσεις'')