Καρνάγιο για κάθε χρήση;

Κάποτε οι ζωγράφοι έστηναν το καβαλέτο τους και ζωγράφιζαν τα ξύλινα σκάφη στο καρνάγιο της Παροικιάς.

Κάποια χρονιά νοικιάστηκε σε επιχείρηση και λειτούργησε Λούνα παρκ, παρά τις διαμαρτυρίες ευαίσθητων πολιτών.

Τώρα μας πληροφόρησαν, ότι ο χώρος θα χρησιμοποιηθεί για να κατασκευαστούν τα μπλόκια του λιμενικού έργου στο αλιευτικό καταφύγιο απέναντι από το Ταχυδρομείο.

Επειδή το καρνάγιο εξυπηρετεί αρκετά σκάφη  ιδιαίτερα τους χειμερινούς μήνες και σε κάποιες επείγουσες καταστάσεις είναι τελείως απαραίτητο, θα ήταν προτιμότερο να βρεθεί άλλος χώρος εξυπηρέτησης του εργολάβου.

Χρήστες του καρνάγιου προτείνουν η κατασκευή των τεχνικών ογκόλιθων να γίνει στο χώρο πίσω από τον  Ναυτικό Όμιλο. 

Το Λιμενικό Ταμείο ας εξετάσει την εναλλακτική λύση που προτείνεται.

Εκλογές στον "Αρχίλοχο"

Γράφει ο Χρίστος Γεωργούσης

 

Προσγείωση στην πραγματικότητα. Πάμε για εκλογές στον "Αρχίλοχο" την Κυριακή 3 Νοεμβρίου (αυτήν που μάς έρχεται) και ώρα 11. 

Για να πραγματοποιηθεί η Γενική Συνέλευση πρέπει να παραβρίσκεται τουλάχιστον το 1/3 των μελών, κάπου 40 άτομα. 

Η συνάντηση στις 23 Οκτωβρίου καλή ήταν, αλλά δεν προχώρησε δυο βασικά ζητήματα. Την εγγραφή νέων μελών και τις δηλώσεις υποψηφιότητας για το νέο διοικητικό συμβούλιο. 

Ας το σκεφθούν τις μέρες που έρχονται όσοι ενδιαφέρονται να λάβουν ενεργό μέρος στα πολιτιστικά του τόπου. 

Ας ασχοληθεί και το τωρινό συμβούλιο να ξετρυπώσει όσους θέλουν να δώσουν χρόνο. 

Η συμμετοχή σε ένα Σύλλογο είναι και σχολείο, μετά τη θητεία του αποχωρεί κανείς πιο πλούσιος σε γνώση κι εμπειρία. Μαθαίνει και να συνδιαλλέγεται με ανθρώπους, το πιο δύσκολο!

Αυτό είναι το επίπεδο του πολιτισμού μας;

Αυτήν την εικόνα αντικρίσαμε στο χώρο που έχει κατασκευαστεί από την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση ένα περιφραγμένο μικρό γήπεδο  5χ5 για τα παιδιά των Λευκών.

Μπάζα και σκουπίδια (ανακυκλώσιμα;) δημιουργούν σταδιακά έναν ανεξέλεγκτο σκουπιδότοπο, όπου ο καθένας ρίχνει, ότι του είναι άχρηστο.

Αλήθεια πόσο σεβόμαστε τα παιδιά μας, όταν μετατρέπουμε ένα γήπεδο αθλοπαιδιών σε σκουπιδότοπο;

Ο ισχυρισμός που ακούγεται, ότι η εναπόθεση των απορριμμάτων είναι προσωρινή δεν πείθει.

Η συνύπαρξη παιδιών και σκουπιδιών θέτει σε κίνδυνο την υγεία τους και μας ντροπιάζει όλους. 

Αυτό είναι το επίπεδο του πολιτισμού μας;

Πόσο κοντά είμαστε στους δασκάλους των παιδιών μας;

Οι δάσκαλοί μας είναι κυρίως νέοι άνθρωποι και οι περισσότεροι δραστήριοι και με μεγάλη προσφορά στην τοπική μας κοινωνία, αφού παιδαγωγούν και διδάσκουν  τα παιδιά μας.

Εμείς πόσο κοντά τους είμαστε και πόσα γνωρίζουμε από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν;

Ευτυχώς εδώ και χρόνια ο Δήμος τους έχει παραχωρήσει ακίνητο (πρώην σχολική αίθουσα) όπου συναντώνται, ανταλλάσσουν απόψεις και οργανώνουν εκδηλώσεις.

28η Οκτωβρίου 2017: Απόσπασμα από την επετειακή ομιλία του Χρίστου Γεωργούση στην Εκατονταπυλιανή.

...................................                 Ανάγκη να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, να ζήσουμε αναζητώντας πάντα βαθύτερα νοήματα ουσίας και ανθρωπιάς. Να μη γονατίσουμε. Να βρούμε νέους κώδικες αξιών σε μια καινούρια εξέγερση τρυφερότητας, νέα επανάσταση νοημάτων. Για τους ανθρώπους και τη φύση. Να διαμορφώσουμε καθημερινή στάση τέτοια, που να παράγει αξίες παγκόσμιες. Ειρήνη μέσα μας και ειρήνη γύρω μας. Ειρήνη παντού. Αλλά και δικαιοσύνη παγκόσμια. Όσοι παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο έχουν χρέος να διαμορφώσουν συνθήκες και καταστάσεις ώστε να λάμπουν οι θετικές πλευρές της ζωής και των ανθρώπων.

Προσβλέπουμε στους σημερινούς μαχητές της ελευθερίας, στα φιλειρηνικά και οικολογικά κινήματα, στους απανταχού εθελοντές της ανθρωπιάς και της αγάπης. Προσβλέπουμε στις γυναίκες, τις μητέρες του κόσμου. Προσβλέπουμε στην ομορφιά της νεολαίας. Μαζί με τον ποιητή προσευχόμαστε για τη διαρκή Επανάσταση φυτών και λουλουδιών. Ο μέ-γας πόνος και το μέγα πένθος, ας γίνεται για όλους φως δικαίου.

Τις δάφνες των ελπίδων καταθέτουμε σε όλους όσους  δεν βολεύονται κάτω απ’ τα ξένα βήματα. Στους ειρηνοποιούς, τους ασυμβίβαστους, στους εθελοντές της αγάπης, στους ονειροπόλους της άλλης διάστασης της ζωής, σε εκείνους που επιμένουν να βλέπουν μακρύτερα και βαθύτερα, πέρα και πάνω απ’ την ευτέλεια της ιδιοτέλειας. Σε όσους αντέχουν να εξεγείρονται στα βολέματα της συνήθειας και της κατεστημένης τάξης κυοφορώντας νέες ιδέες και νέα οράματα.

Πως έζησα την πρώτη μέρα του πολέμου, του 1940, στο νησί μου.

(Αποσπάσματα από το βιβλίο του Παναγιώτη Πατέλλη 

«Αναμνήσεις ενός Παριανού», έκδοση 2009)

"Εκείνο το πρωί τη; 28^ης Οκτωβρίου 1940, πήγαμε στο σχολείο μας, μόλις κτύπησε η μικρή καμπάνα της Εκατονταπυλιανής, αυτή που κάθε πρωί κτυπούσε ο επιστάτης του σχολείου, ο μακαρίτης μπάρμπα – Γιάννης Σιλιντζήρης, για να ειδοποιήσει τα παιδιά ότι ήταν η ώρα να πάνε στο σχολείο.

Συγκεντρωθήκαμε στην αυλή και περιμέναμε το δυνατό σφύριγμα από τη σφυρίχτρα του κυρίου Νίκου, όπως αποκαλούσαμε το δάσκαλο Κρητικό για να μπούμε στις αίθουσες και να αρχίσει το μάθημα. Η ώρα όμως περνούσε και σφύριγμα δεν ακουγόταν.

Κάποια στιγμή ήλθε ένας χωροφύλακας, κάτι ψιθύρισε  στο δάσκαλό μου και έφυγαν και οι δύο μαζί. Ύστερα από αρκετή ώρα επέστρεψαν. Οι δύο δάσκαλοι (ο Νίκος Κρητικός και ο δάσκαλός μου Γιάννης Δρύλλης) αντάλλαξαν λίγες κουβέντες μεταξύ τους και επιτέλους ακούστηκε η σφυρίχτρα.

Ο δάσκαλος της δικής μας τάξης μας ανακοίνωσε ότι την ημέρα εκείνη δεν θα κάναμε μάθημα, αλλά θα πηγαίναμε περίπατο στον Άγιο Δημήτρη, στη Στέρνα, να τον προσκυνήσουμε μια και γιόρταζε δυο μέρες πριν.

……Με προτροπή των δασκάλων, μπήκαμε στο μικρό εκκλησάκι, που μοσχομύριζε ακόμα από τα χρυσάνθεμα και τα άλλα λουλούδια της εποχής. Και τότε  λύθηκε το μυστήριο. Ο δάσκαλός μας με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση, μίλησε στα παιδιά και των δύο τάξεων (Ε΄και ΣΤ΄)και μας είπε ότι τα ξημερώματα εκείνης της μέρας, η Ιταλία, κήρυξε τον πόλεμο στη Χώρα μας.

…..Τα λόγια του ήταν γεμάτα εθνικό παλμό! Έφτασαν κατ΄ευθείαν στις παιδικές μας ψυχές. Όταν μάλιστα μας είπε να γονατίσουμε και να παρακαλέσουμε το Θεό να ευλογήσει τα ελληνικά όπλα για να διώξουν αυτούς που θέλουν να αρπάξουν τη Χώρα μας, η συγκίνηση είχε ξεχειλίσει τις καρδιές μας! 

Δεν ξέρω, αν άλλη φορά στη μακριά ζωή μου, έχω συγκλονιστεί τόσο πολύ σε προσευχή, όσο εκείνη τη μέρα, σ΄εκείνο το μικρό και απέριττο εκκλησάκι, που γονατισμένος, μαζί με τους συμμαθητές μου και το δάσκαλό μου παρακαλούσα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου τον Θεό, να βοηθήσει την πατρίδα μου και να της δώσει τη νίκη! Και τότε, άρχισε πρώτος εκείνος και μετά όλοι εμείς μαζί του, να τραγουδάμε τον Εθνικό μας Ύμνο.

Από τα μάτια όλων μας έτρεχαν καυτά δάκρυα και οι καρδιές μας είχαν πλημμυρίσει από αγάπη στην πατρίδα μας την Ελλάδα και από την ολόθερμη ευχή, να νικήσει ο στρατό μας τους εχθρούς της, για να είμαστε πάντα ελεύθεροι.

Και όταν ο δάσκαλός μας, μας είπε ότι θα έφευγε το ίδιο βράδυ για τη Σύρο και από κει για το μέτωπο, η λύπη μας μεγάλωσε πιο πολύ.

……Το απόγευμα της ίδια μέρας πέρασε έξω από το σπίτι μου, ο δάσκαλός μου, με στολή ανθυπολοχαγού. Με πηλήκιο, με δερμάτινη εξάρτηση και με μπότες, όπως απαιτούσε τότε η στολή των αξιωματικών του στρατού ξηράς.

Έτρεξα κοντά του. Πήρα το χέρι του και το φίλησα με δάκρυα στα μάτια! Δεν μπόρεσα να πω λέξη!  Συγκινημένος και κείνος, έσκυψε, με έκλεισε στην αγκαλιά του, με φίλησε στο μέτωπο κι έφυγε βιαστικός, χωρίς να γυρίσει πίσω του, χωρίς να πει λέξη.  Τότε, από τα χείλη μου βγήκαν λίγες λέξεις, που δεν ξέρω αν τις άκουσε:

«Στο καλό! Η Παναγία μας να είναι κοντά σας»