Ελπιδοφόρες εκπλήξεις

Γράφει ο Χρίστος Γεωργούσης

Ο μπάρμπα Αντώνης ο φούρναρης φύσαγε τη μπουρού του (ένα μεγάλο όστρακο) για ν’ ακούσουν οι γυναίκες και να φέρουν τα ψωμιά τους στο φούρνο. 

Ο ακατάβλητος Κώστας Αργουζής σφύριξε να μαζευτούμε οι εναπομείναντες της «Παριανής Γνώμης» και να συνεχίσουμε. Σαν να μην έγινε τίποτα! 

Πήγα στη συνάντηση εγώ και ο Τάσος Κοντόσταυλος. Αν είχαν ακούσει και άλλοι θα έρχονταν. 

Ο Γιάννης Γκίκας, ο Γιάννης Παντελαίος άκουσαν, αλλά δεν φάνηκαν, δεν κατεβαίνει κανείς εύκολα απ’ τα άστρα.

 Πέρασαν χρόνια από το 1975 απ’ το πρώτο φύλλο και απ’ το 1995 το τελευταίο. 

Πήγαμε μπροστά και πήγαμε πίσω και είμαστε στο ίδιο σημείο! Τότε ήταν η χούντα ο μέγας μπαμπούλας και ο τρόπος που είχε επηρεάσει τους ανθρώπους. Τώρα είναι άλλα δύσκολα μπροστά κι εμείς δεν είμαστε 30 χρονών ενώ οι νεότεροι ψάχνονται. 

Τότε οι σημαίες της εξέγερσης ήταν  πιο άμεσες, τις εύρισκες εύκολα, τώρα τα πράγματα στριμώχτηκαν και υπάρχει μπέρδεμα και σύγχυση. Στα νησιά έγιναν αλλαγές, ήρθαν κάτοικοι από αλλού, ακούγονται γλώσσες πολλές και διαρκώς προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη. 

Πολλά του νησιωτικού περιβάλλοντος δεν προσέχτηκαν, παρά τον αγώνα μας και μπροστά μας είναι ο κίνδυνος η ποσότητα να σκοτώσει την ποιότητα, αυτή που βοήθησε να εμπνευστούμε, να ζήσουμε και να παλέψουμε.   

Το μέγα αίτημα της συγγένειας ακόμα δεν έχει απαντηθεί σωστά, ακόμα οι πολιτικοί ποντάρουν πάνω στη διαρκή διχόνοια, αν και τα ξεχωριστά καφενεία είναι πια παρελθόν. Αν και πολλοί συνεχίσαμε τις μάχες εδώ κι εκεί όλα αυτά τα χρόνια κρίθηκε ότι πρέπει και πάλι το πνεύμα της «Παριανής Γνώμης» να μας ανοίξει τους ορίζοντες για νέες προσπάθειες και αγώνα. Έχουμε περάσει βέβαια σε άλλη εποχή, η τεχνολογία απογειώθηκε και βοηθά, αλλά και κλείνει τους ανθρώπους στον εαυτό τους και τα σπίτια τους. 

Γράφαμε τότε στο πρώτο κείμενο ότι η απόφαση να εκδώσουμε την εφημερίδα οφειλόταν: 

α) Στην πεποίθησή μας ότι στον τόπο μας βρίσκονται κρυμμένες δυνάμεις και δυνατότητες και χρειάζονται να μπουν σε κίνηση για να βρει ο νησιώτης αυτό που του αξίζει. 

β) Στο ότι θέλουμε να κάνουμε ένα γόνιμο διάλογο με τους συμπατριώτες μας με σκοπό να γνωριστούμε καλύτερα, να δεθούμε με πιο σφιχτούς δεσμούς και να μάθουμε έτσι τις δυνάμεις και τις αδυναμίες μας. Με όπλο τη γνώση αυτή κάτι θα προσφέρουμε στο δικό μας τόπο.

 γ) Στην αγάπη μας για τη νέα γενιά που πρέπει να τη γνωρίσουμε και να της δώσουμε τη δυνατότητα να εκφραστεί. Γιατί φορτώνεται τη βαριά κληρονομιά του χτες και τη μεγάλη ευθύνη του αύριο. 

Ισχύουν τα ίδια και τώρα και άλλα που έφερε ο καιρός. Καλούμε τους φίλους παλιούς και καινούριους. Εδώ είμαστε, κάτι νέο θα ανατείλει και ίσως βρεθούμε μπροστά σε ελπιδοφόρες εκπλήξεις.