28η Οκτωβρίου 2017: Απόσπασμα από την επετειακή ομιλία του Χρίστου Γεωργούση στην Εκατονταπυλιανή.

...................................                 Ανάγκη να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, να ζήσουμε αναζητώντας πάντα βαθύτερα νοήματα ουσίας και ανθρωπιάς. Να μη γονατίσουμε. Να βρούμε νέους κώδικες αξιών σε μια καινούρια εξέγερση τρυφερότητας, νέα επανάσταση νοημάτων. Για τους ανθρώπους και τη φύση. Να διαμορφώσουμε καθημερινή στάση τέτοια, που να παράγει αξίες παγκόσμιες. Ειρήνη μέσα μας και ειρήνη γύρω μας. Ειρήνη παντού. Αλλά και δικαιοσύνη παγκόσμια. Όσοι παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο έχουν χρέος να διαμορφώσουν συνθήκες και καταστάσεις ώστε να λάμπουν οι θετικές πλευρές της ζωής και των ανθρώπων.

Προσβλέπουμε στους σημερινούς μαχητές της ελευθερίας, στα φιλειρηνικά και οικολογικά κινήματα, στους απανταχού εθελοντές της ανθρωπιάς και της αγάπης. Προσβλέπουμε στις γυναίκες, τις μητέρες του κόσμου. Προσβλέπουμε στην ομορφιά της νεολαίας. Μαζί με τον ποιητή προσευχόμαστε για τη διαρκή Επανάσταση φυτών και λουλουδιών. Ο μέ-γας πόνος και το μέγα πένθος, ας γίνεται για όλους φως δικαίου.

Τις δάφνες των ελπίδων καταθέτουμε σε όλους όσους  δεν βολεύονται κάτω απ’ τα ξένα βήματα. Στους ειρηνοποιούς, τους ασυμβίβαστους, στους εθελοντές της αγάπης, στους ονειροπόλους της άλλης διάστασης της ζωής, σε εκείνους που επιμένουν να βλέπουν μακρύτερα και βαθύτερα, πέρα και πάνω απ’ την ευτέλεια της ιδιοτέλειας. Σε όσους αντέχουν να εξεγείρονται στα βολέματα της συνήθειας και της κατεστημένης τάξης κυοφορώντας νέες ιδέες και νέα οράματα.

Καταθέτουμε τις δάφνες στους μαχόμενους της βιοπάλης, σε όσους υψώνουν ανάστημα να διασώσουν ανθρώπινες ευαισθησίες, σ’ εκείνους που αντιστέκονται με αξιοπρέπεια στα δεινά του δημόσιου βίου, σε όλους όσους παραμένουν όρθιοι και περήφανοι στα χτυπήματα της Μοίρας. Στον απλό άνθρωπο, το διπλανό μας, που ανοίγει θύρες ελπίδας με τις δίκαιες πράξεις του, σ’ αυτόν που κάνει την Πίνδο καθημερινή στάση ζωής.

Τα λόγια τα πτερόεντα χάνονται μέσα στην τριβή και την τύρβη της καθημερινότητας. Μια ομιλία μπορεί να μας ενθουσιάσει ή όχι, αλλά σβήνεται στη λησμονιά. Τουλάχιστον ας ανοίξει ένα παραθυράκι μικρό, μιας άλλης θέασης του κόσμου. Ας προκαλέσει ένα μικρό ερέθισμα, για να ψάξουν οι νέοι μέσα στην ελληνική ιστορία. Τουλάχιστον ας μάθουν τα παιδιά τι ακριβώς γιορτάζουμε, τι ακριβώς πασχίζουμε να μην ξεχάσουμε. Οι τα φαύλα πράξαντες πορεύονται εις ανάστασιν κρίσεως τώρα και πάντα. Οι λαοί γίνονται έτσι κήρυκες του Ήλιου του νοητού της Δικαιοσύνης. Οι γενναίοι του Όχι, οι απροσκύνητοι της Αντίστασης, οι τα δίκαια πράξαντες, ας μας δίνουν δύναμη και κουράγιο να αντιστεκόμαστε. 

Καταθέτουμε τις δάφνες στο αίμα των απανταχού αθώων, για να μη στερηθούμε την ανατρεπτική ισχύ της Ελπίδας, που «θέλει νεκροί χιλιάδες να  ‘ναι στους τροχούς». Καταθέτουμε τις δάφνες στον αδαπάνητο θησαυρό της πατρίδας, στα παιδιά που είναι εδώ μαζί μας. Για να σταθούμε στο πλάι τους άξιοι πρέπει να ξεδιπλώσουμε τις σημαίες για μια διαρκή καθημερινή Επανάσταση. Που θα φέρει καθαρότητα στο νου και την καρδιά μας ώστε να ξέρουμε μέσα στη γενική σύγχυση σήμερα ποιοι απ’ τους δρόμους που διαλέγουμε, ποιες λύσεις, ποιες αποφάσεις, ακολουθούν τ’ αχνάρια εκείνου του Όχι, εκείνου του πολικού που μας λάμπρυνε. 

Μακάρι η Πίνδος να ανατέλλει πάντα έναν πολύφωτο φωτισμό για τη χώρα και όλους μας.